"Προσπαθώ μανούλα..."

 

Παιδί, αταξίες και σκανδαλιά είναι τρείς λέξεις που πάνε μαζί.  Και αλίμονο αν δεν πηγαίνανε !

 

Είναι οι καινούργιες ικανότητές τους που αναπτύσσονται.  Είναι το κάθε πράγμα γύρω τους που είναι νέο και το ανακαλύπτουν. Είναι η περιέργειά τους για το κάθετί που βλέπουν.  Είναι ότι είναι παιδιά...

 

Οι αταξίες των παιδιών άλλες φορές μπορεί να είναι ακίνδυνες (μικρές σκανδαλιές!) και άλλες φορές όμως μπορεί να είναι επικίνδυνες και να θέτουν σε κίνδυνο ακόμα και τη σωματική τους ακεραιότητα.

Εμείς οι γονείς αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι, ανάλογα με την ηλικία του παιδιού, να τους εξηγήσουμε τους διάφορους κινδύνους και με παραδείγματα στην καθημερινότητά τους να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι κάποιες συμπεριφορές όταν είναι λανθασμένες μπορεί να έχουν σοβαρές και επώδυνες συνέπειες.

 

Άλλες πάλι φορές η αταξία είναι απλά ανυπακοή και ενδεχομένως δοκιμή των δικών μας αλλά και των δικών τους ορίων.  Για παράδειγμα, αναγκαζόμαστε να πούμε στο παιδί ένα πράγμα πολλές φορές μέχρι να το ακούσει.  Ίσως σε αυτές τις περιπτώσεις η "μαγική συνταγή" να είναι κάτι τόσο απλό όσο η υπομονή, η κατανόηση, η συνειδητοποίηση ότι απέναντί μας έχουμε απλά ένα παιδί. 

 

Θέλω να μοιραστώ τον παρακάτω διάλογο που είχαμε πριν λίγες μέρες στο σπίτι μας :

 

- "Μα γιατί δεν με ακούς με την πρώτη ; Δεν έχουμε πει ότι κάθε πράγμα θα το λέμε μια μόνο φορά;"

 

- "Ναι μαμά το έχουμε πει"

 

- "Μου λες ναι, αλλά μετά κάνεις πάλι το ίδιο και αυτό με στενοχωρεί. Τόσο δύσκολο είναι να με ακούς ;"

 

-"Μανούλα προσπαθώ, αλήθεια, αλλά κάποιες φορές δεν τα καταφέρνω γιατί είμαι παιδάκι εγώ...".

 

Αυτή η φράση του παιδιού μου με έκανε να σταματήσω, να συνειδητοποιήσω κάποια πράγματα και να πω στον εαυτό μου ότι τελικά τα μεγαλύτερα μαθήματα τα παίρνουμε εμείς οι γονείς από τα ίδια τα παιδιά...