Πόσα καταλαβαίνουν τα παιδιά ;

Πόσες φορές έχουμε όλοι ακούσει τις φράσεις "παιδί είναι δεν καταλαβαίνει" και "δεν θα το καταλάβει αυτό - τι του λες;".

Πιστεύω αρκετές. 

Πόσο αλήθεια είναι όμως αυτό ; 

Δεν είμαι ειδική στα θέματα των παιδιών.  Μιλώ απλά από την εμπειρία μου ως μαμά και βάσει των όσων βιώνω καθημερινά.

Τα παιδιά λοιπόν, κατά τη δική μου άποψη, καταλαβαίνουν πάρα πολλά, πολλά περισσότερα απ' όσα νομίζουμε, φυσικά ανάλογα με την ηλικία τους.  Κι αν δεν είναι σε θέση να καταλάβουν ακριβώς αυτό που ακούν, μπορούν να καταλάβουν αν πρόκειται για κάτι ευχάριστο και θετικό που μας χαροποιεί ή για κάτι στενάχωρο που μας προβληματίζει. 

Καλό είναι λοιπόν να αντιμετωπίζουμε τα παιδιά ως ανθρώπους με αντίληψη και όχι να τα υποτιμάμε.  Με αυτό δεν εννοώ να τα εμπλέκουμε σε συζητήσεις για πιθανά σοβαρά οικογενειακά θέματα (π.χ. κάποιο πρόβλημα υγείας, οικονομικό, κ.λπ.).  Και αυτό όχι γιατί δεν θα καταλάβουν, αλλά γιατί θα προβληματιστούν περισσότερο απ' ότι η ηλικία τους ίσως το επιτρέπει.  Ούτε κανείς ισχυρίστηκε ότι είναι καλό να μαλώνουμε μπροστά στα παιδιά  μας.  Απλά νομίζω ότι το να τους εξηγούμε και να έχουν αίσθηση του τι συμβαίνει στο σπίτι που ζουν είναι καλό και υγιές, πάντα προσαρμόζοντας τα λεγόμενά μας ανάλογα με την ηλικία του παιδιού στο οποίο μιλάμε.  Δηλαδή για παράδειγμα το να γνωρίζει ένα παιδί ότι δουλεύουμε και κοπιάζουμε για να αγοράζουμε όσα μας χρειάζονται και ότι τα χρήματα δεν μας περισσεύουν για να τα σπαταλάμε συνεχώς σε παιχνίδια, νομίζω μόνο καλό μπορεί να κάνει.  Δεν θα ξεχάσω όταν εξήγησα στο παιδί μου ότι οι άνθρωποι εργάζονται και πληρώνονται από τη δουλειά τους για να ζήσουν. Έδειξε να το καταλαβαίνει χωρίς να το σχολιάσει.  Προς έκπληξή μου όμως το προχώρησε ακόμη παραπέρα.  Μετά από αρκετό καιρό μας ζήτησε αν μπορούμε μια μέρα να τον πάρουμε μαζί μας στη δουλειά προκειμένου να δει που δουλεύουμε.  Ήθελε δηλαδή να "κάνει εικόνα" αυτό που του είχα πει.  Και δεν είχε γίνει ούτε 3 χρονών!  Από τότε κατάλαβε ότι δεν λείπουμε από το σπίτι γιατί περνάμε καλύτερα μακριά του, αλλά επειδή πρέπει.

Τα παιδιά έχουν "αισθητήρες" ισχυρούς και σχεδόν πάντα σωστούς.  Αντιλαμβάνονται από πολύ μικρή ηλικία μια ενδεχόμενη ένταση στο σπίτι κι ας μην γνωρίζουν ακόμα την έννοια των λέξεων καυγάς,  πρόβλημα, θυμός και διαφωνία. Γνωρίζουν πολύ καλά όμως να νιώθουν και να αισθάνονται.  Βλέπουν τα πρόσωπα και τις εκφράσεις μας και μας "διαβάζουν".  Δύσκολα τα ξεγελάμε.

Μιλώντας στα παιδιά μας ανοιχτά τα ενθαρρύνουμε να γίνουν ρεαλιστές, να μιλούν για αυτά που τους απασχολούν και να εκφράζουν τα συναισθήματά τους χωρίς να τα καταπιέζουν και να τα κρύβουν.  Να συνειδητοποιήσουν ότι η ζωή δεν είναι μόνο γέλιο και ανεμελιά, αλλά και δυσκολίες, ζόρια και στεναχώριες.  Να μάθουν ότι μοιραζόμαστε τις έννοιες μας, στηρίζουμε ο ένας τον άλλον και δεν φοβόμαστε να μιλήσουμε για όσα μας απασχολούν.  Αυτό άλλωστε είναι οικογένεια...