Αυτά που είχα πει ότι ποτέ δε θα κάνω

Πριν γίνω μανούλα άκουγα πολλές μαμάδες να μαλώνουν τα παιδιά τους φωνάζοντας έξαλλες και εκνευρισμένες και σκεφτόμουν ότι ή τρελές πρέπει να είναι ή κάποιο άλλο πρόβλημα να υπάρχει.  Αναρωτιόμουν τι μπορεί να είναι αυτό το τόσο φοβερό που μπορεί να κάνει ένα παιδί και να σε φέρει εκτός εαυτού ;  Έλεγα ότι εγώ δεν θα μπορούσα ποτέ να αντιδράσω έτσι.  Κι εδώ έρχεται το γνωστό αλλά σοφό "ποτέ μη λες ποτέ" !

 

Έχω φτάσει κι εγώ κάποιες φορές να φωνάξω περισσότερο απ' όσο θα έπρεπε και φυσικά αμέσως μετά το μετανιώνω.  Δε δικαιολογώ τον εαυτό μου σε καμία περίπτωση κι ας υπάρχει η κούραση, η πίεση και τα ζόρια.  Πιστεύω ότι είναι καθαρά θέμα δικής μας δυνατότητας διαχείρισης των καταστάσεων και τίποτε άλλο, δηλαδή θέμα των "μεγάλων".  Τα παιδιά είναι παιδιά και αυτό πρέπει να είναι για κάποια χρόνια.
Υπάρχουν αρκετές τεχνικές που μπορεί κανείς να ακολουθήσει για να αποφορτίσει μια κατάσταση και να την αντιμετωπίσει στην πραγματική της διάσταση χωρίς να τη μεγαλοποιεί.  Βασικά όμως, πρέπει να δουλέψει ο καθένας με τον εαυτό του, μέσα του, προκειμένου να βρει την ισορροπία, τον κατάλληλο χειρισμό και τον τρόπο αντίδρασης που αρμόζει.  Ας αντιληφθούμε τι είναι σοβαρό, τι δεν είναι και πως πρέπει να αντιδρούμε κάθε φορά χωρίς να ξεχνάμε ότι έχουμε να κάνουμε με παιδιά.

 

Ακούω πολλές φορές μαμάδες που τα παρουσιάζουν όλα ρόδινα και ιδανικά όταν μιλάνε για τη σχέση τους με τα παιδιά τους.  Μα δεν είναι κακό, ούτε ντροπή να πει κανείς ότι υπάρχουν στιγμές που αντιδράμε λανθασμένα και ότι αυτό είναι κάτι που θέλουμε να διορθώσουμε.  Και οι μανούλες είναι άνθρωποι και μάλιστα καλούνται να φέρουν εις πέρας ένα σημαντικό ρόλο (κατά τη γνώμη μου το σημαντικότερο) που είναι να συμβάλουν στο μεγάλωμα και την ανατροφή ενός ανθρώπου.  Αυτό πέρα από ευλογία είναι και τεράστια ευθύνη.  Και ποτέ κανένα παιδί δεν ήρθε με οδηγίες χρήσης !  Γι' αυτό ας μη διστάζουμε να μοιραζόμαστε τις εμπειρίες μας από την καθημερινότητα με τα παιδιά μας.  Ας παραδεχτούμε ότι κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε με τα λάθη και τις αδυναμίες μας.

Τα παιδιά έχουν ένστικτο κι αντίληψη που καμιά φορά υποτιμάται.  Προσωπικά έχω ζητήσει πολλές φορές συγνώμη από το παιδί μου όταν του φώναξα ή όταν υπήρξα άδικα αυστηρή μαζί του.  Δεν είναι ντροπή.  Αντίθετα εκείνη τη στιγμή βλέπω στα μάτια του την κατανόηση και την ευγνωμοσύνη ότι τον αντιμετωπίζω σαν "ίσο".  Γιατί πως θα διδάξουμε στα παιδιά μας να αναγνωρίσουν τα λάθη τους όταν εμείς οι ίδιοι δεν το πράττουμε ;  Πώς θα γίνουν σωστοί, ευγενικοί και δίκαιοι άνθρωποι ;

Δε νομίζω να υπάρχει η τέλεια μαμά.  Υπάρχει όμως η μαμά που κάνει ότι καλύτερο μπορεί με όλη της την ψυχή, θυσιάζεται, ενημερώνεται, διορθώνει τα λάθη της και προσπαθεί να γίνει καλύτερη πάντοτε με αγάπη, δοτικότητα και ανιδιοτέλεια.