Μεταχειρισμένα αλλά αγαπημένα...

Τα ρούχα που μίκρυναν στον αδερφό μου, τα παπούτσια που πια δεν του έκαναν, τα βιβλία που είχε διαβάσει, τα παιχνίδια που δεν του άρεσαν πια, το ποδήλατο που πια ήταν μικρό...

 

Ως το δεύτερο παιδί της οικογένειας έπρεπε εκ των πραγμάτων να χρησιμοποιήσω "δεύτερο χέρι" πολλά πράγματα.  Κάτι τέτοιο ήταν σύνηθες στις περισσότερες οικογένειες όταν ήμασταν εμείς παιδιά.  Δύσκολα οι γονείς μας αγόραζαν κάτι για το δεύτερο παιδί που είχαν ήδη από το πρώτο.  Κι αυτό μέσα στο πλαίσιο, όχι μόνο της καλής διαχείρισης, αλλά και της νοοτροπίας ότι δεν πρέπει να κακομαθαίνουμε και να έχουμε αυξημένες απαιτήσεις.  Δεν έπρεπε να ήταν όλα πάντα ολοκαίνουργια και γυαλιστερά.  Ήταν το πνεύμα της εποχής, του νοικοκυριού και της τάξης.  Ομολογώ ότι όλο αυτό δεν μου άρεσε πάντα όσο ήμουν παιδί.  Δεν το κατανοούσα...

 

Ακόμα θυμάμαι τα ξυλάκια που μας είχε ζητήσει η δασκάλα να αγοράσουμε για το μάθημα της αριθμητικής και που είχαμε ήδη στο σπίτι από τον αδερφό μου, που είναι δύο χρόνια μεγαλύτερος.  Το κουτί (γκρι με λίγο μωβ, ακόμα το θυμάμαι...) ήταν πια ταλαιπωρημένο και σε κάποια σημεία σκισμένο.  Δεν θα ξεχάσω το κλάματα που έβαλα το προηγούμενο βράδυ γιατί ντρεπόμουν να πάω στο σχολείο με τα παλιά ξυλάκια και το μεταχειρισμένο κουτί.  Η μαμά μου στην προσπάθειά της να μου το παρουσιάσει πιο όμορφο, "έντυσε" το κουτί με ένα λευκό αυτοκόλλητο περιτύλιγμα με χρωματιστά ζωάκια, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό για να με παρηγορήσει.  Μετρούσα τις ώρες που θα ερχόταν η ώρα του μαθήματος και θα έπρεπε να βγάλω από τη σάκα μου το "διαφορετικό" κουτί.  Και όταν πράγματι ήρθε αυτή η ώρα δεν μπορούσα να πιστέψω στο καμάρι που ένιωθα !  Όλα τα παιδιά της τάξης κοιτούσαν με θαυμασμό το δικό μου "διαφορετικό" κουτί που ξεχώριζε από τα υπόλοιπα που ήταν όλα ίδια.  Ήταν το μοναδικό χρησιμοποιημένο αλλά και το μοναδικό με χρώμα !  Αυτό με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι τελικά δεν είναι και τόσο άσχημο να χρησιμοποιείς κάτι "δεύτερο χέρι".  Ίσα-ίσα που έχει και μεγαλύτερη συναισθηματική αξία.  Ήταν του μεγάλου μου αδερφού !  

Λίγο η κρίση, λίγο η οικονομική στενότητα και οι δυσκολίες της εποχής μας γυρνούν σε τέτοιες παλαιότερες συνήθειες.  Και αυτό σε πολλά πράγματα μας κάνει καλό.    

Τώρα που μεγάλωσα και έχω γίνει κι εγώ μαμά, καταλαβαίνω καλύτερα πολλά πράγματα που έμοιαζαν περίεργα και ανεξήγητα όσο ήμουν παιδί.  Τα βλέπω από άλλη σκοπιά και νιώθω τυχερή που τα έζησα έτσι, με αυτές τις αρχές και με αυτές τις αξίες.  Έμαθα να εκτιμώ όσα έχω, να σέβομαι αλλά και να προσφέρω.  Τελικά δεν είναι και τόσο άσχημο να φοράς ξαναφορεμένο μπουφάν, ούτε να διασκεδάζεις κάνοντας ποδήλατο σε ποδήλατο που διασκέδασε κάνοντας κάποιο άλλο παιδί κάποτε.  Μου αρέσει να το σκέφτομαι σαν να έχει μείνει λίγο από τη χαρά του άλλου παιδιού στο μεταχειρισμένο αυτό αντικείμενο, και αυτό κάνει τη χαρά πιο μεγάλη, πιο γλυκιά...