Πέντε κεράκια...

Πότε ήταν που σε κράταγα με τόση προσοχή και ήσουν τόσο δα μικρούλι που φοβόμουν μη μου πέσεις από τα χέρια... Πότε ήσουν ένα μωράκι και για πότε έγινες παιδάκι...

Και να που ήρθε η μέρα να σβήσεις τα πέντε σου κεράκια! Σε βλέπω να τα φυσάς όλο καμάρι περιτριγυρισμένος από τους φίλους σου και η χαρά σου είναι τόση μεγάλη. Γίνεται και δική μου... Περνούν από μπροστά μου εικόνες. Εικόνες πολλές, δυνατές.  Τόσο δυνατές που δεν πρόκειται να σβηστούν από το μυαλό μου όσα χρόνια κι αν περάσουν.  Εικόνες γεμάτες συναίσθημα και αληθινή αγάπη, ανιδιοτελή.  Βλέπω μπροστά μου την προσπάθειά σου να σταθείς όρθιος, τα πρώτα σου βήματα, θυμάμαι τις πρώτες σου λέξεις, το πρώτο σου χαμόγελο, τα πρώτα σου γεύματα, τα πρώτα σου μπάνια, τα πρώτα δοντάκια...

Δεν είσαι πια μωράκι, είσαι παιδάκι με άποψη, χαρακτήρα και προσωπικότητα.  Σχεδόν κάθε μέρα με εκπλήσσεις με κάτι που θα πεις, με κάποιο συνειρμό, με τον τρόπο που θα μάθεις και θα χρησιμοποιήσεις κάτι νέο.  Με κάνεις να προσπαθώ για το καλύτερο, να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος, να είμαι δυνατή.  Τι πιο σπουδαίο...

Να είσαι πάντα ευλογημένος, γερός και στη ζωή σου να έχεις γύρω σου ανθρώπους που σε αγαπούν αληθινά. Σ' αγαπώ άγγελέ μου.